معنی قصب پوش در فرهنگ فارسی عمید

آنکه جامه ای از قصب بر تن کند، پوشندۀ قصب، زده بر ماه خنده بر قصب راه / پرند آن قصب پوشان چون ماه (نظامی۲ - ۱۳۶)

معنی قصب پوش در لغت نامه دهخدا

آنکه پارۀ ابریشمین و کتان پوشد. پوشندۀ قصب:، ولی آن دلستان کآید درآغوش، نه من چون من بتی باشد قصب پوش.، نظامی.، ز راه پاسخ آن ماه قصب پوش، ز شکّر کرد شه را حلقه در گوش.، نظامی.، نشسته لعل داران قصب پوش، قصب بر ماه بسته لعل بر گوش.، نظامی.، به کردار کله داران چون نوش، قبا بستند بکران قصب پوش.، نظامی

معنی قصب پوش در فرهنگ لغت هوشیار

زربفته پوش پرند پوش آنکه جامه از قصب پوشد: زده بر ما خنده برقصب راه پرند آن قصب پوشان چون ماه

معنی قصب پوش - جستجوی لغت در جدول جو

قصب پوش

فرهنگ فارسی عمید

قصب پوش

لغت نامه دهخدا

قصب پوش

فرهنگ لغت هوشیار

عیب پوش

آنکه عیب و خطاهای دیگران را نادیده می گیرد

فرهنگ فارسی عمید

شب پوش

جامه ای که شب و هنگام خواب بر تن می کنند، دستمال یا روسری که شب هنگام خواب بر سر می بندند، شب کلاه، برای مثال ز مستی باز کرده بند کرته / ز شوخی کج نهاده طرف شب پوش (سنائی۲ - ۴۲۳)

فرهنگ فارسی عمید

قباپوش

کسی که قبا بر تن کند، پوشندۀ قبا

فرهنگ فارسی عمید

غیب پوش

(بَ اَ)

آنکه یا آنچه غیب را پوشیده دارد. پوشندۀ نهان. نهان کننده چیزی. رجوع به غیب شود:
پوست باشدمغز بد را عیب پوش
مغز نیکو را ز غیرت غیب پوش.
مولوی (مثنوی)

لغت نامه دهخدا

قباپوش

(پَرْ وَ رِ)

پوشندۀ قبا:
غلام قامت آن لعبت قباپوشم
که از محبت رویش هزار جامه قباست.
سعدی (بدایع).
من ماه ندیده ام کله دار
من سرو ندیده ام قباپوش.
سعدی.
نگاری چابکی شنگی کله دار
ظریفی مهوشی ترکی قباپوش.
حافظ

لغت نامه دهخدا

نقاب پوش

(دَ / دِ بَ)

که نقاب بر رخ دارد. که صورتش ظاهر نیست. که روی بندو نقاب بر صورت زده است تا شناخته نشود. ماسک دار

لغت نامه دهخدا

عیب پوش

(بَ چَ)

عیب پوشنده. آنکه می پوشاند و اغماض میکند از سهو و خطای دیگران. (ناظم الاطباء). خطاپوش. ستارالعیوب. مقابل عیب جو:
جاهلی کفر و عاقلی دین است
عیب جوی آن و عیب پوش اینست.
سنائی.
هست چو همنام خویش نامزد بطش و بخش
بطش ورا عیب پوش بخش فراوان او.
خاقانی.
پوست باشد مغز بد را عیب پوش
مغز نیکو را ز غیرت غیب پوش.
مولوی.
کسانی که با ما به خلوت درند
مرا عیب پوش و ثنا گسترند.
سعدی.
بر من رسواشدۀ عیب کوش
عیب تو پوشی که توئی عیب پوش.
میرخسرو (از آنندراج).
هرکه سخن نشنود ازعیب پوش
خود شود اندر حق خود عیب کوش.
امیرخسرو دهلوی.
دیدۀ بدبین بپوشان ای کریم عیب پوش
زین دلیریها که من در کنج خلوت میکنم.
حافظ.
ساقیا می ده که رندیهای حافظ عفو کرد
آصف صاحبقران جرم بخش عیب پوش.
حافظ.
رندی حافظ نه گناهی است صعب
با کرم پادشه عیب پوش.
حافظ.
پردۀ مردم دریدن عیب خود بنمودن است
عیب خود می پوشد از چشم خلایق عیب پوش.
صائب.
، بمعنی عیب پوشی و عیب پوشیدن نیز به کار رود:
نجوشم که خام است جوش همه
زنم دست در عیب پوش همه.
نظامی (از آنندراج).
، پوشاک روئین پوشاکها. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

چوب پوش

پوشندۀ چوب،
از چوب پوشیده شده، پوشیده از چوب، مستور و پنهان در چوب، صفت سقفی که با تیرهای چوبی ساخته شده باشد، خانه ای که سقفش از چوب پوشیده شده باشد، سقفش چوب پوش است، یعنی از چوب پوشیده است و در ساختمانش چوب بکار رفته است، نظیر: تیرپوش و جز آن

لغت نامه دهخدا